Rozdział 1

Spojrzałam na stos pudeł, które od czterech dni piętrzyły się w mojej sypialni. Już kilkakrotnie próbowałam zabrać się za rozpakowanie tego bałaganu, ale jakoś dziwnym trafem zawsze znajdowało się coś ciekawszego do roboty. Dziś nie było inaczej.

Westchnęłam patrząc po raz setny na zegarek. Za godzinę zaczynały się zajęcia, a ja nawet nie wiedziałam, w jakiej torbie szukać odpowiednich ubrań. Niechętnie podniosłam się z łóżka, które zaskrzypiało jakby miało zaraz pogubić wszystkie śrubki i podeszłam do niewielkiego wykuszu, zajmującego sporą część południowej ściany sypialni.

Jego całą powierzchnię stanowiły trzy potężne, dębowe okna połączone szerokim, rzeźbionym od frontu parapetem. Przesunęłam delikatnie palcem po nieskazitelnie gładkiej powierzchni, uśmiechając się przy tym nieznacznie. Odkąd tylko przekroczyłam próg tej epokowej rudery, którą teraz miałam nazywać domem, wiedziałam, że ten mały skrawek przestrzeni, stanie się moim ulubionym miejscem.

Razem z mamą, wprowadziliśmy się tutaj cztery dni temu, gdyż stwierdziła, że nie jest w stanie mieszkać w domu, w którym wszystko przypomina jej o zmarłym mężu. Kevin nie był moim biologicznym ojcem, jednak zawsze traktował mnie jak rodzoną, ukochaną córeczkę. Jak to zwykł mawiać, już przy pierwszym spotkaniu, urzekłam go swoim ośmioletnim, wyszczerbionym uśmiechem i iście zawadiackim charakterem. Pewnie właśnie dlatego, nie pozostawałam mu dłużna, widząc w nim mojego „prawdziwego” tatę, którym zresztą bezsprzecznie był. Z trudem przełknęłam gulę, która nagle uformowała się w moim gardle. Przysiadłam na parapecie i oparłam o okienną ramę, ponownie zatapiając się we wspomnieniach.

Kevin zmarł na raka nieco ponad dwa miesiące temu, pozostawiając po sobie pustkę w sercu zarówno moim jak i mamy. Jednak w przeciwieństwie do swojej rodzicielki, nie byłam zwolenniczką tej przeklętej przeprowadzki, do cudownego dworku wyjętego żywcem z „Rodziny Adamsów”. Wolałam zostać w naszej rodzinnej, nowoczesnej willi, oglądać wspólne zdjęcia, czytać artykuły taty i ogólnie użalać się nad swoim popapranym życiem. Jeszcze gdybyśmy wyjechały gdzieś daleko, najlepiej na drugi koniec świata, albo chociaż do słonecznej Kalifornii, czy na Florydę, może zmieniłoby to moje nastawienie. Ale nie, my musiałyśmy zostać w deszczowym, zwykle spowitym mgłą Darkville, w Zachodniej Wirginii, przenosząc się jedynie poza miasteczko jakieś dwadzieścia kilometrów od jego centrum. Jeśli oczywiście, niewielki rynek, kilka sklepów, park, szkołę i malutki dworzec autobusowy, można było nazwać prawdziwym centrum.

Dotąd nie wiem, jaki to wszystko miało sens, ale dla mamy najwidoczniej jakiś miało. I z całą pewnością nie chodziło o pieniądze, ponieważ Kevin, będąc świetnym felietonistą, oprócz swoich artykułów, zostawił nam po sobie wystarczająco dużo oszczędności, by zostać w poprzednim domu lub wyjechać daleko, daleko stąd. Poza tym dworek zakupiony przez mamę nie należał wcale do drobnych inwestycji.

Westchnęłam przygnębiona, zerkając za okno. Jakiś mały, kolorowy ptaszek, przycupnął na zewnętrznym parapecie, zupełnie nie zrażony nowym towarzystwem. Przez chwilę przyglądałam się jego harcom, ale zaraz potem znów poddałam się rozmyślaniom. Moja rodzicielka podjęła ważną dla nas obu decyzję. I w ten oto sposób zamiast bajecznie słonecznych plaż miałam przed domem zarośnięty ogród z zepsutą fontanną oraz jakieś osiem hektarów powierzchni zajmowanej przez pole, łąki oraz las.

Tak właśnie – byłyśmy szczęśliwymi właścicielkami cholernego lasu. I pomimo faktu, że nigdy nie stroniłam od dalekich wędrówek, gdyż razem z tatą często wyjeżdżaliśmy w góry, nie potrafiłam sobie wyobrazić, jak wesoło hasam wśród leśnego poszycia i zbieram kolorowe kwiaty, by uwić wianek.

Parsknęłam śmiechem na samą myśl, po czym znów wlepiłam spojrzenie w nierozpakowane pudła, szukając wzrokiem jednego z napisem „Ciuchy część 2”. Znalazłam go obok stosu, walących się książek i zrezygnowana podeszłam, by znaleźć coś odpowiedniego do ubrania. Mój wybór padł na obcisłe, nieco rozdarte na udach jeansy oraz czarną bluzkę ze złotym zakończeniem przy długich rękawach. Tato za namową, kupił mi ją na urodziny, choć zawsze uważał, że powinnam ubierać się w bardziej jaskrawe kolory, podkreślające moją oszałamiającą urodę.

Nakładając na siebie ubranie, weszłam do prywatnej łazienki, połączonej z sypialnią, umyłam zęby i z trudem rozczesałam długie włosy. Po chwili stanęłam przed dużym lustrem i skrzywiłam się na widok własnego odbicia. Przez wakacje musiałam zgubić parę kilo, ponieważ przylegająca dotąd bluzka, spływała luźno po moim ciele, a spodnie nie były tak obcisłe jak wcześniej. Na szczęście zdążyłam odrobinę się opalić, dzięki czemu twarz wydawała się mniej blada. To jednak nie przysłoniło delikatnych cieni pod bursztynowymi oczami. Jedna rzecz pozostała jednak bez zmian. Moje włosy.

Uśmiechnęłam się krzywo patrząc na długie pukle, opadające falami sporo za łopatki. Z początku były brązowawe z lekkim odcieniem rudości. Niestety wraz z wiekiem ich kolor zaczął przypominać krwistą czerwień. Żeby było zabawniej nie pomagały tu żadne eksperymenty z farbami i koloryzacją. Koleżanki wiecznie boczyły się, że nie chcę zdradzić im nazwy szamponetki, dającej tak zniewalający efekt, a ja jedynie marzyłam by pozbyć się tego „ognia” z mojej głowy. Doszło nawet do tego, że myślałam nad zgoleniem się na łyso, ale moja mama szybko odwiodła mnie od tego pomysłu. Zresztą - lubiłam swoje długie, gęste włosy. Nie lubiłam tylko ich koloru.

Nabrałam głośno powietrza, wychodząc z łazienki i odrobinę za mocno trzaskając drzwiami. Odkąd to przejmowałam się własnym wyglądem? Nigdy nie goniłam ślepo za modą, nie nakładałam na siebie tony makijażu i nie spędzałam godzin, przesiadując w salonie kosmetycznym lub u fryzjera. Ceniłam sobie naturalny wygląd i pomimo, że stać mnie było na markowe ciuchy, często wraz z najlepszą przyjaciółką, zapuszczałyśmy się do oddalonego o pięćdziesiąt kilometrów - Montgomery, by pobuszować w naszych ulubionych „second handah”. Clarie miała wrodzony dar wyszukiwania prawdziwych perełek wśród stosów używanych ciuchów. Kochałam ją za to, że potrafiła znajdować pozytywne strony każdej sytuacji i cieszyła się jak dziecko z najdrobniejszej nawet rzeczy. To ona, po śmierci taty, była jedyną pozytywną nicią wiążącą mnie z tym paskudnym miasteczkiem. W końcu znałyśmy się niemal od dziecka, więc potrafiła prześwietlić mnie jak promienie rentgenowskie i ze stoickim spokojem znosić każdy kiepski humor. A w ostatnie wakacje nie byłam najlepszym towarzystwem.

W tym momencie do moich uszu dobiegło charakterystyczne „piik”. Podeszłam do torby leżącej przy łóżku i odnalazłam w niej telefon. Na wyświetlaczu widniała wiadomość od Clarie: „Zakładam, że spóźnisz się na pierwszą lekcję, więc cię usprawiedliwię. Czekam przed francuskim tam, gdzie zawsze. P.S. Miałaś rację – sexi dupek jest w grupie A L”.

Czytając ostatnie zdanie, poczułam jak robi mi się niedobrze. Żeby nie zarzygać komórki, szybko schowałam ją do torby, ładując do niej jeszcze kilka drobiazgów. Gdy skończyłam, usiadłam zrezygnowana na łóżku. Nie było sensu się łudzić – mój obecnie podły nastrój, wynikał nie tylko z wydarzeń sprzed dwóch miesięcy, ale przede wszystkim z faktu, że dziś zaczynał się kolejny rok szkolny. A to oznaczało tylko jedno.

Przymus widywania się z nim – cholernie przystojnym, perfidnie aroganckim dupkiem Blakiem Sandersem. Przygryzłam bezwiednie wargę, jak zawsze, gdy łapały mnie nerwy i zaczęłam skubać meszki z leżącego na łóżku, ulubionego koca. Stwierdzenie, że nie przepadaliśmy za sobą, byłoby potwornie okrutnym niedomówieniem. Od pierwszego spotkania, które miało miejsce ponad trzy lata temu, gdy Sanders przeprowadził się tu do wujka i swojej kuzynki, nasze stosunki spokojnie można było określić jednym słowem – mordercze. Budująca się od początku, codzienna nienawiść, odcisnęła na nas swoje trujące piętno, choć tak naprawdę w żaden sposób nie byłam w stanie określić, dlaczego ten chłopak działał na mnie jak płachta na byka.

Nie. Może jednak wiedziałam dlaczego. Zamknęłam oczy, wracając myślami do naszego pierwszego, dziwnego spotkania…

Podobnie jak dziś na kalendarzu widniał pierwszy września. Wraz z Clarie byłyśmy podniecone nową szkołą i tym, co spotka nas za murami liceum. Obie marzyłyśmy nie tylko o świetnych ocenach i wybitnych osiągnięciach sportowych, ale przede wszystkim wyobrażałyśmy sobie romantyczne randki, wianuszki uganiających się za nami przystojnych chłopców oraz wszystkie te inne młodzieńcze bzdety. Niektóre rzeczy udało się spełnić, choć nie wszystko potoczyło się tak jak byśmy tego chciały. Przynajmniej nie w moim przypadku.

Przełknęłam ślinę, a ciarki przeszły mi po plecach na wspomnienie tamtego felernego spotkania. Mama Clarie podwiozła nas na szkolny parking, który od ceglanego budynku liceum dzielił sporych rozmiarów, zielony dziedziniec. Rosły tu ładnie przystrzyżone krzewy oraz kilkanaście niewysokich drzew, pomiędzy którymi gdzieniegdzie stały drewniane, nieco zdezelowane ławki. Na niektórych siedzieli starsi uczniowie, wypatrując młodych niewiniątek, inne były puste. Zostając nieco w tyle za przyjaciółką, podziwiałam jakiś dziwny obiekt, zwisający z drzewa i przypominający latawiec z kondonem zamiast tasiemkowego ogona. Już prawie przeczytałam, co jest nabazgrane na prawym skrzydle, gdy niespodziewanie coś powaliło mnie na ziemię. Runęłam do tyłu z gracją połamanej baletnicy, a z torby wysypało mi się kilka cienkich książek. Jęknęłam cicho, masując obolałe siedzenie, po czym uniosłam oczy, by odnaleźć sprawcę całego zamieszania.

Wtedy po raz pierwszy zobaczyłam Blake’a. Dosłownie zaparło mi dech w piersiach, a szczęka opadła do kolan. Prędzej spodziewałabym się czołgu, jadącego przez szkolny trawnik, niż najprzystojniejszego chłopaka, jakiego kiedykolwiek widziały moje oczy. Zgrabnym ruchem odrzucił na bok swój wypasiony rower i sprężystym krokiem, uwidaczniającym każdy cudownie wypracowany mięsień ciała, sunął w moim kierunku. Poczułam, jak przeszywa mnie lekki dreszcz.

- Wybacz, musiałem się zagapić – rzekł ze zmartwionym wyrazem twarzy, zbierając po drodze moje książki i wkładając z powrotem do otwartej torby. Od razu przeszło mi przez myśl, że jego niski, melodyjny głos mógłby każdego ranka pieścić moje uszy, nawet jeśli musiałabym co dzień zderzać się z jego rowerem.

Był wysoki i jak już zdążyłam zauważyć, przyjemnie umięśniony. Nie jak kulturysta, który zamiast ramion, posiada dwie nadęte beczki, a uda przypominają drewniane konary. To było zadbane ciało chłopaka, który lubił sport, a sport najwidoczniej lubił jego. Ciemna, bawełniana koszulka uwidaczniała muskularne ramiona, opinając jednocześnie szeroką klatkę piersiową. Jeansy wisiały luźno na wąskich biodrach, ukazując wysportowane nogi.

- Wszystko w porządku? – usłyszałam pytanie, dostrzegając wyciągniętą w moim kierunku, silną dłoń. Uniosłam wzrok. Zza gęstych, czarnych rzęs patrzyły na mnie oczy koloru czystego szmaragdu. Poczułam jak zasycha mi w gardle. To zielone, troskliwe spojrzenie hipnotyzowało mnie swoim cudownym wdziękiem.

- Uderzyłaś się gdzieś? – jego idealnie skrojone usta poruszały się w rytm słów, których za nic nie mogłam zrozumieć. Po prostu bezczelnie się na niego gapiłam.

- Może w głowę…? – dopiero, gdy dotarło do mnie wypowiedziane z lekkim rozbawieniem ostatnie zdanie, poczułam jak fala zażenowania rozpala moje policzki. Właśnie w tej chwili zdałam sobie sprawę jak interesująco muszę wyglądać, leżąc rozwalona na środku szkolnego trawnika, ze szczęką przy ziemi i śliną kapiącą na trawę. Do tego boski chłopak stoi przede mną z pomocnie wyciągniętą dłonią, a nad nim powiewa latawiec z przymocowanym, żółtym kondonem. Jęknęłam w duchu. Nie ma to jak pierwszy dzień w nowej szkole.

Zbierając resztki godności, podniosłam się szybko, ignorując wyciągniętą dłoń i strzepując z siebie niewidzialne źdźbła trawy. Nieznajomy czekał cierpliwie z błyskiem w zielonych oczach, a prawy kącik jego ust uniósł się lekko do góry. Widać było, że próbuje dyskretnie powstrzymać śmiech. Byłam mu za to niezmiernie wdzięczna, ponieważ na jego miejscu, z pewnością nie zachowałabym tak grzecznej powagi. A przecież nikt nie chciałby, żeby wzięto go na języki już pierwszego dnia nowej szkoły.

- Jestem Blake – uśmiechnął się do mnie, przerywając niezręczne milczenie. Miał bielusieńkie, proste zęby, jakby przez pół życia nosił aparat ortodontyczny. Nawet, gdybym całkowicie wymieniła sobie szczękę, choćby na porcelanową, pewnie i tak wypadłabym słabo przy tym jego hollywoodzkim grymasie. 

– Przepraszam za ten wypadek – kontynuował, nie zdając sobie sprawy, że właśnie oceniam stan jego uzębienia – nie spodziewałem się, że kogoś mogą fascynować drzewa na szkolnym trawniku. Od dziś będę bardziej ostrożny.

Ton jego wypowiedzi sugerował, że cała ta sytuacja zaczyna naprawdę go bawić. Przez moment tylko na niego patrzyłam, ale zdając sobie sprawę, jaką właśnie robię z siebie idiotkę, wzięłam szybki oddech, by odnaleźć swój głos.

- Nic nie szkodzi – wyprostowałam się, nadając swojej postawie nieco pewności – rozglądałam się, bo jestem tutaj nowa, inaczej bym cię zauważyła.  

Ponownie uniósł kącik ust, tym razem lewy, jednocześnie przeczesując dłonią czarne jak smoła włosy. Od razu pożałowałam swoich słów. Gdzie do jasnej cholery podziała się moja wrodzona inteligencja? Przecież to jasne – chłopak z pewnością domyślał się, że jestem nową uczennicą, skoro stoję pośrodku szkolnego trawnika i rozglądam jak zagubiony kociak. Nagle pożałowałam, że nie ma przy mnie Clarie, która oczywiście przepadła jak kamień w wodę. Mogłabym chociaż skupić wzrok na kimś innym niż bosko umięśnionym, zielonookim nieznajomym. 

- Domyśliłem się, że jesteś pierwszoklasistką – odpowiedział spokojnie, wyciągając rękę, w której trzymał moją torbę – ale chętnie dowiedziałbym się jeszcze, jak masz na imię?

Zdezorientowana, zamrugałam oczami. To pytanie zupełnie zbiło mnie z tropu. Jak mam na imię? W panice przeszukiwałam zakamarki pamięci. A, tak!

- Jestem Amelia – stwierdziłam odkrywczo, odbierając od niego swoją własność. I w tym momencie nasze dłonie się spotkały.

To była najdziwniejsze rzecz, jaka do tej pory miała miejsce w moim życiu. Poczułam coś jakby prąd, który szerokim strumieniem szedł wzdłuż ramienia, elektryzując swoją energią wszystkie członki mojego ciała, nawet te, o których nie miałam pojęcia, że istnieją. Gęsia skórka musiała być następstwem tego nietypowego uczucia, ogarniającego moją zachłanną postać. Chciałam jednocześnie przylgnąć do tego chłopaka i uciekać od niego, dotykać i przerwać kontakt. Czułam jak ogarnia mnie lodowaty żar, równie przyjemny, co bolesny. Przez moment nie mogłam się poruszyć, zbyt zdezorientowana tym, co się ze mną działo. Jednak nie musiałam długo zastanawiać się nad własną reakcją, gdyż to on zrobił pierwszy krok.

Poczułam, jak szybko odsuwa dłoń i chwiejnym krokiem cofa się do tyłu. Przez moment wyglądał na równie zdezorientowanego, co ja. Zaraz jednak wyprostował plecy jakby… gotowy do ataku. Przełknęłam ślinę. To skojarzenie było równie przerażające, co niedorzeczne. Speszona, spojrzałam wyżej, by dostrzec jego twarz. Twarz chłopaka, który przed chwilą serdecznie się do mnie uśmiechał. To, co zobaczyłam, sprawiło, że dreszcz przeszył całe moje ciało.

Jego szmaragdowe tęczówki, pociemniały, przybierając kolor mrocznej zieleni. Na początku widniało w nich ogromne zaskoczenie, które zaraz jednak ustąpiło miejsca innemu uczuciu - obrzydzeniu… Zmysłowe usta zaciśnięte były teraz w cyniczną, niemal okrutną linię. Cofnęłam się o krok, ściskając odzyskaną torbę i po raz drugi dzisiejszego dnia zapomniałam języka w gębie. Jednak tym razem nie było to spowodowane fascynacją, a zwykłym, ludzkim strachem, ponieważ twarz nieznajomego zalała fala czystej, mrożącej krew w żyłach nienawiści. Stałam jak wmurowana, nie mając pojęcia co się właśnie stało, gdy nagle przemówił do mnie głosem ostrym jak brzytwa.

- Tenebris… - syknął, ściskając dłonie w pięści, aż zbielały mu kłykcie. Przez moment byłam przekonana, że chce mnie uderzyć, ale on jedynie kontynuował swoją przemowę, tyle, że w języku, którego nijak… nie mogłam zrozumieć. Żeby tego było mało, nie przypominał żadnego dialektu o jakim kiedykolwiek wcześniej słyszałam.

W tym momencie miałam nadzieję, że jednak uderzyłam się w głowę, czego następstwem są dziwne omamy słuchowe, jednak po chwili groźnego milczenia chłopak od nowa przemówił. Tym razem bardziej zrozumiale. 

- Kim jesteś i jak się tu dostałaś? – spytał, a każde jego słowo przesycone było jadem. Stał tak, lustrując mnie wzrokiem od stóp do głowy, jakby oceniał, jak wielkie stanowię dla niego zagrożenie.

Już miałam oznajmić, że podwiozła mnie mama koleżanki, ale nie wiem czy w takiej sytuacji usatysfakcjonowała by go moja odpowiedź. Wyglądał, jakby chciał usłyszeć stwierdzenie, że przyleciałam zielonym spodkiem z kosmosu, gubiąc po drodze krzaczasty ogon i czerwone czułki. I zapewne odpowiedziałabym mu w ten sposób, gdyby nie Clarie, która niespodziewanie pojawiła się przy moim boku.

- Cześć – rzuciła pospiesznie, biorąc mnie pod ramię. Ona to zawsze miała wyczucie czasu.

- Czyżbym przegapiła coś ciekawego?

Jej wzrok błądził ode mnie do Blake’a i z powrotem. Nic nie dawała po sobie poznać, choć wiedziałam, że jest równie zaskoczona miną obcego chłopaka, który ani przez sekundę nie spuszczał ze mnie swojego nienawistnego spojrzenia.

- Jestem Clarie – wyciągnęła do niego dłoń w geście przywitania, który on całkowicie zignorował. Coraz bardziej zdenerwowana, przewróciłam oczami. Najwidoczniej wolał wwiercać się morderczym wzrokiem w moją bezbronną postać niż przerzucić uwagę na inną osobę.

- Haalo! – pomachała mu ręką przed nosem, drugą ściskając moje ramię. Zrozumiałam, że ten gest miał dodać mi otuchy, ale i tak wolałabym już zabrać nogi za pas. Zdecydowanie nie przepadałam za obcymi ludźmi z widocznym rozdwojeniem jaźni. Tym bardziej, że teraz mogło oberwać się jeszcze mojej przyjaciółce.

Przestępując z nogi na nogę, w głowie szybko układałam plan ucieczki, zastanawiając się czy nie ma w pobliżu jakiegoś ciężkiego narzędzia, które w razie potrzeby posłużyło by nam do obrony. Niestety jedyne co miałam w zasięgu wzroku, to moja stara, pozszywana torba oraz powiewający na wietrze latawiec z przyklejonym kondonem. Obie te rzeczy raczej nie uratowały by nam życia w razie ewentualnego ataku. Mocniej ścisnęłam ramię koleżanki, dając jej znak byśmy jak najszybciej się wycofały, ale jak oczywiście mogłam przewidzieć, Clarie nie należała do osób, które łatwo dają się zbyć.   

- Potrafisz mówić? – rzuciła lekko poirytowana, że nie uzyskała uwagi tego psychopaty – czy może posługujesz się jedynie językiem migowym?

I oto stało się niemożliwe. Morderczy obserwator wreszcie oderwał wzrok od mojej bladej twarzy i przerzucił go na Clarie. Zauważyłam jednak, że nadal zaciskał szczęki, a jego oczy rzucały błyskawice. Obojętnym spojrzeniem zlustrował moją przyjaciółkę i warknął z powrotem spoglądając na mnie.

- Będę miał cię na oku – z jego tonu wywnioskowałam, że mówi całkiem poważnie, choć nie od razu pojęłam sens tej wypowiedzi. Jeszcze raz rzucił w kierunku Clarie przelotne spojrzenie, po czym odwrócił się na pięcie i zabierając z ziemi swój rower, podążył w stronę szkoły.

Przez moment, obie stałyśmy jak wryte w ziemię posągi, uspokajając nasze oddechy i czekając aż nieznajomy zniknie nam z pola widzenia.  

- Wow! – pierwsza odezwała się Clarie, wbijając we mnie pytający wzrok – czy ten seksowny diabeł właśnie ci groził? Bo z daleka to wyglądało jakby chciał się na ciebie rzucić.

Była równie zaskoczona zachowaniem obcego chłopaka, jak i ja. Tyle, że to nie ją wziął sobie na celownik ten popaprany maniak. Naprawdę, sama nie wiedziałam, co mam odpowiedzieć, więc pokręciłam jedynie głową. Przyjaciółka przyglądała mi się uważnie przez kilka sekund, po czym wzruszyła ramionami i ciągnąc mnie za sobą, ruszyła w kierunku ceglastego budynku liceum. Byłam jej wdzięczna, że postanowiła nie drążyć tematu, ponieważ prawdopodobnie nie wyszłam jeszcze z szoku spowodowanego tą chorą sytuacją. Powoli, powłócząc nogami, podążyłam w ślad za nią, próbując ogarnąć umysłem ostatnie zdarzenie. Gdy przechodziłyśmy pod felernym drzewem, odnalazłam wzrokiem latawiec. Na jego prawym skrzydle widniał czerwony, jakże subtelny napis:  „Zaraz. Cię. Przelecę”.  

Z zamyślenia wyrwał mnie odgłos czyiś kroków. Po chwili usłyszałam ciche pukanie do drzwi sypialni.

- Mel – odezwał się niepewny głos mamy – Wstałaś już?

Westchnęłam smutno, podnosząc się z łóżka. Wiedziałam, że od śmierci Kevina, mama bardzo się o mnie martwi. Nie chcąc więc przysparzać jej dodatkowych problemów, postanowiłam wreszcie wziąć się w garść i z nowym zapałem rozpocząć kolejny rok szkolny. Uśmiechnęłam się krzywo. Jak na razie szło mi świetnie…

Nie zważając już na czarne myśli, przybrałam na twarz najbardziej beztroski wyraz jaki udało mi się z siebie wykrzesać i podchodząc do drzwi, nacisnęłam klamkę. W progu stała zmartwiona kobieta w średnim wieku. Pomimo widocznego zmęczenia, jak zawsze wyglądała pięknie. Krótko przystrzyżone, blond włosy, delikatnie okalały subtelny owal twarzy, a oczy koloru niebieskiego, przypominały dwa wielkie migdały. Nawet w fartuchu, ubrudzonym czymś, czego pochodzenia nie udało mi się zgadnąć, mogłaby trafić na rozkładówkę jakiejś poczytnej gazety poświęconej modzie.  

Przyjrzała mi się uważnie, ale chyba spodobało jej się to, co zobaczyła, gdyż z bladej twarzy zniknęło całe napięcie.

- Wybierasz się dziś do szkoły? – spytała z nadzieją.

- Tak, tylko budzik nie zadzwonił i przyspałam na pierwszą lekcję.

Oczywiście minęłam się nieco z prawdą, chociaż w tej chwili liczyło się tylko to, by przestała chodzić wokół mnie jak koło jajka.

- Jeśli wystarczy ci dwadzieścia minut, zdążę cię podrzucić. Śniadanie czeka na stole – oznajmiła lżejszym tonem, a po sekundzie wahania dodała – wiem, że ta cała przeprowadzka, nie do końca jest ci na rękę, ale z pewnością szybko się przyzwyczaimy. Za jakiś czas pomyślimy nad drugim samochodem, żebyś mogła łatwiej poruszać się do miasta. Autobusy to tylko chwilowe rozwiązanie.

Przez moment, nie wiedziałam co odpowiedzieć, po czym uradowana klasnęłam w dłonie. Uff, a już myślałam, że nigdy nie doczekam się własnego auta. Jednak przeniesienie na tą wiochę  miało też swoje dobre strony. Uśmiechnęłam się promiennie.

- To wspaniale! – nie mogłam ukryć podniecenia, dając mamie buziaka w policzek – daj mi trzy minuty i możemy jechać.

Naprawdę zadowolona z takiego obrotu sprawy, złapałam szybko torbę i wiszący na krześle sweter, po czym ruszyłam w dół po schodach, żeby wygrzebać z kuchni coś na drugie śniadanie. Mama z reguły nie gotowała, ale kiedy już to robiła, trzeba było modlić się, by dom nie poszedł z dymem. Większość jej potraw, miała odcień lekkiego brązu, albo była całkowicie spalona. I nie miało znaczenia czy były to trudne w wykonaniu mięsne eskalopki, czy zwykłe naleśniki bądź jajka. Wbiegając do kuchni, z ulgą stwierdziłam, że na szczęście tym razem, zdecydowała przygotować zwykłe kanapki z żurawinową konfiturą i masłem orzechowym. Uniosłam do góry brwi. Samo zdrowie jedzenie – pomyślałam, czując jak wraca mi dawno utracony apetyt. Złapałam szybko z talerza dwie przekąski, a trzecią zapakowałam na wynos.

Wychodząc z domu, zauważyłam jak mama wyprowadza samochód z garażu, którego podwójne, rozsuwane w górę drzwi, skrzypiały bardziej niż moje zdezelowane łóżko.  Parkując na podjeździe, ostrożnie rozglądała się na boki, jakby czegoś się bała. Wydało mi się to dziwne, bo w końcu czego mogła się bać? Mieszkałyśmy na strasznym zadupiu, w wiekowym dworku, wyjętym wprost z horroru, a przed domem miałyśmy zaniedbany ogród z niedziałającą fontanną. Nawet gdyby jakiś złodziej pofatygował się w te rejony, z pewnością takowy widok skutecznie by go odstraszył.

Wsuwając się na miejsce pasażera, uśmiechnęłam się do rodzicielki.

- Martwisz się czymś? – zaczęłam jakby nigdy nic, bacznie ją obserwując. Jeśli nawet była zaskoczona moim pytaniem, to nie dała tego po sobie poznać.

- Nie – odrobinę pogłosiła radio. Kątem oka zauważyłam, że dłonie lekko jej drżały – Oczywiście, że nie. Rozglądam się, żeby o coś nie zahaczyć. Niepotrzebna nam jest naprawa auta.

Wrzuciła pierwszy bieg, po czym omijając przydomowe rondo, skręciła w drogę, prowadzącą do bramy wjazdowej. 

Ta odpowiedź wydawała mi się sensowna, dlatego postanowiłam nie drążyć tematu. Poza tym, moja głowa zawalona była innymi problemami. Spojrzałam na obrazy, przesuwające się za szybą i ścisnęłam mocniej, trzymaną w rękach torbę. Przede wszystkim musiałam trzymać się postanowienia, że obecny rok szkolny będzie jednym z najlepszych, pod względem dosłownie wszystkiego, a zatruwający mi życie dupek Sanders, przestanie w ogóle dla mnie istnieć. W końcu jeśli tylko chciałam, potrafiłam do perfekcji opanować sztukę ignorowania…

I zapewne wszystko potoczyłoby się po mojej myśli, gdyby nie widok jaki zastałam, wbiegając zdyszana do sali od francuskiego. Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy to blada jak ściana twarz Clarie, siedzącej nie w tej ławce, której powinna. Miejsce obok niej zajmowała, nieznajoma dziewczyna, wyglądająca na nieco starszą niż my. Natomiast jedyny wolny stołek, który zapewne czekał na moją osobę, znajdował się w czwartej ławce, w rzędzie przy oknach. Zaś moim aktualnym towarzyszem ze szkolnej ławki, okazał się nie kto inny, jak sam Blake Sanders. 

______________________________________________________________________

Pierwsze koty za płoty, czyli oto pierwszy rozdział : ) Mam nadzieję, że komuś przypadnie do gustu. Z góry przepraszam za błędy, ponieważ nie zawsze jestem w stanie je wychwycić. Jeśli jakiś rzuca się w oczy, uprzejmie proszę by mi go wypomnieć ; )

I oczywiście zaznaczam, że wszelkie opinie (pozytywne czy negatywne) są mile widziane. Dzięki nim mam lepszy wgląd w to, co piszę i możliwość szlifowania nieudolnych umiejętności czy poprawy błędów.

A więc…

Jeśli czytasz – skomentuj. To naprawdę ogromny, motywacyjny kopniak ^_^

Pozdrawiam serdecznie.

Whiteberry